توهم

-عزیز، دوتا بسته ultra light لطف می کنی؟

-یه دونه؟

-نه نه.دو تا.

-چند می شه

-۲۴۰۰

-یه فندکم بدین.

-آقا این ۲۰۰ تومن مال شماست افتاده

-آره

---

دوباره رجعت به واقعیت.

به گذشته ها.

به این که یه پاکت سیگار و تا خفگی بکشی.

یا دو پاکت بگیری، ۳ نخش و بکشی، سرت گیچ بره بقیه رو تو بوفه ویترین کنی.

دوباره دیدن مردم افسرده. مردم بیمار.مردم خمار.

طبیعت گرَد گرفته.

دغدغه های پوچ.

ستیز همیشگی تو و این جامعه ی کیری.

دوستان سر در گریبان.

دوباره مثل یه برده حرف زدن از ساخته های بزرگان جهان.

این فیلم کیری رو دیدی؟ این کتاب تخمی رو خوندی؟

خنده های دروغی.

شهر وحشی.

اسارت.

مرگ.

 

با نا امیدی اعتراف می کنم، فرار من از مجاز به واقعیت یه شکست بزرگ بود.

اون شکلک های ملعون جاودانه بودند

اون صفحه ی مجازی سرشار از رنگ بود،

دوست من! دنیای بیرون سیاه و سفیدِ پوسیده ای بیش نیست.

سیاه و سفیدی که در اون همه گناه کرده، محکوم به نابودیند.

همهمه ی پشت دیوار زاده ی توهم من بود. 

----------------------------

I Miss you DOTA

I Miss you forever and ever

 

 

کمبود

باشه بابا

باشه

تو روشنفکرتری

تو آزاد طلب تری

تو ۸ روز اومدی تحصن، من ۱ روز

توی این جامعه همین کم بود که تحصن و اعتراض هم تیدیل به ژستی واسه فخر فروشی شه. 

بابا خفن

بابا روشنفکر

بابا متحصن

اول یاد بگیریم که همدیگر و با متلک های به ظاهر شوخی و در بطن جدی تحقیر نکنیم، بعد بیا با هم دم از انسانیت بزنیم.

ولی به هر حال با این که یه سری رفتارای گوه و سطحی دارین دوستون دارم و حضور شجاعانتون واسم ارزشمنده.

 

 

حیات

سلام زندگی

سلام طبیعت

سلام مَردم

پاک شدم.

از اعتیادِ به دنیایی که هرگز وجود نداشته

دنیایی نفرین شده برای خودنمایی و به رخ کشیدن قدرتی که هرگز نبوده

از مجاز

من یک سال مرده بودم

میان شکلک های ملعون جنگجو و خون ریز

 

(این رو مدیون هشیاری گلنار، صبر خونوادم و بیدار باش رضا هستم که ناگهان به خودش اومد)

--

خنده داره اما اصلآ شوخی نیست.

خطری بزرگ بشر آینده رو تهدید می کنه

به مراتب خطرناکتر از مواد مخدر، بلایای طبیعی با حتی جنگ

خطری که مثل قارچ همه جا ریشه زده و می زنه

دنیای مجازی.

سری به  game net سر خیابونتون بزنین، تو چشمای یکیشون نگاه کنین، تا بفهمین من از چه فاجعه ای حرف می زنم.

 

 

 

امیرلو

راست می گفت

همهمه ی پشت نگاهت زاده ی توهمم بود

هیچکس را میل پاسخ به در کوبه ی من نیست

 

تو هم مثل من

با مردمان دوردست ها همدردی می کنی

و نزدیکان دیوار به دیوار  را  لگد مال.

 

 

متروک

 

 

 

                                                  دوست دارم