زنی رفت
که دو پستان داشت
یکی برای همبسترش
دیگری برای کودکش.
که دو پا داشت
یکی شهره ی آنان که هرزه اش می نامیدند
دیگری محبوب چون منی که آرامش را گه گاه در خم پای زنی می جوید.
زنی آمد
بی پستان
بی پا
پر از بکارت
من خواهم رفت، در جستجوی زن رفته
مرد ها گروه گروه می آیند، برای تماشای بَره ی رام خود، آمده از دیار اخلاق
دیار شرم
دیار غیرت
دیار مَرد.
حسرتا جانا
شهر پر شده از مردان و رنان آمده
خالی از رَفتگان رَفته.
جانا سخن از زبان ما میگویی!
جاست بیوتیفول!