تمام هستی من یک فرار بزرگ بود.
فرار از آنچه که هست، به آنچه هرگز نبوده.
از حقیقت به مجاز.
این فرار همیشگی مرا لوس و سُست بار آورده.
و البته (امیر کوچولو) را قوی و تندرست.
یک دوست لوس و سُست دارم که افسرده شده.
درکش نمی کنم. شاید چون افسردگی مُد شده.
ولی انگار دوستش دارم.
این نظر رو میتونی بعد از خوندن پاک کنی چون برای خودت می نویسم!
البته نترس ها فقط یه بررسی فرمی کوچولوئه. درد نداره پات رو شل بگیری زود تموم میشه...
اسم شعرت خیلی خیلی خوبه و روی شعر سواره
بع تو داری این فرار رو در کل شعرت توضیح میدی . پس همه چیز باید حول فرار بگرده. و اول اینکه کل هستی تو یه فرار بوده. فراری از حقیقت به مجاز ...
حالا ایراد شعرت اینجاست که قرینه ای برای حقیقت و مجاز در در ادامه نداری و میری به سمت خودت و امیر کوچولو....
و بعد یه تغییر راوی داری . اینجا خوب عمل کردی و با عبارت لوس و سست همه چیز رو توضیح دادی و خواننده ت را هدایت کردی. ولی باز یه کلمه هست که اگه عوضش کنی بهتره و اون " دوست " ه . چون توی قسمت قبل ایجاد فاصله کردی بین خودت و امیر کوچولو و به نوعی مبارزه خلق کردی. ولی در آخرش با " ولی انگار دوستش دارم " این فاصله رو از بین بردی که خیلی خوبه . پس میتونی دوست رو حذف کنی تا خواننده در یک دوگانگی قرار بگیره و این تضاد و دوستی به نفع دوستی تموم نشه. مثلا میتونی بگی یکی رو میشناسم یا ...
و کار عالی دیگه ت اینجاست که با تغییر لحنت و راوی از خودت به امیر کوچولو به طرز خیلی خوبی داری فرار از خودت رو نشون میدی و افسردگی هم شاید عامل این فرار باشه. و اگه اسم شعرت چیز دیگه ای بود این فرار توی این بخش احساس نمی شد...
صفت هایی هم که به کار بردی خوب هستن چون فضای شعر رو از یه فضای روشنفکرانه که در واقع فضای اصلی شعر هم هست بیرون کشیده و سادگی بهش بخشیده و بعد با جمله ی آخر ت دوگانگی فضا ایجاد نشده صمیمیت باقی مونده...
اما " از حقیقت با مجاز " توی این فضا جایی نداره و یه کم سنگینی میکنه . حتی توی معنا هم می تونستی واژه های بهتری به کار ببری که هم افسردگی رو نشون بده و هم با اون فرار از خودت مناسب باشه...
در مجموع همین که به بحث رسیده نشون میده شعر خوبیه. و من هم نظر کاملا شخصی دادم و شاید حتی منظور خودت هم این نبوده که این از خاصیت های هنره....
ادامه بده .... من هم لازم شد نظراتم رو میگم.....