در ایرانِ ما چیزی که فت و فراوان یافت می شود، بیمار رَوانیست.
از دم در خانه و آدم های در حال گُذر بگیر تا دانشگاه و دوست های با کلاست.
یا حتی تا ساختمان فرهنگی دانشگاه و رفقای روشنفکرت،
همه از دم رَوانیَند.
پر از خَفگی و عُقده ی حقارت.
سرشار از حرکات لوس و سَطحی.
تمام زندگی ما ایرانی ها یک هدف مشترک دارد ==>قدرت بیشتر و بیشتر
دفتری خریدم تا اسم آدم های نازنین اطرافم را
به همراه بیماریی که از آن رنج می کشند یادداشت کنم.
من هم یک رَوانیم.(این را نوشتم که کمی کمتر عصبانی شوی)
همه ی آدمای کره ی زمین دنبال قدرت هستن. فقط مشکل اینجاست که نمی دونن این قدرت رو برای چی می خوان!! شاید فکر می کنن اگه قدرت داشته باشن می تونن راحت تر زندگی کنن! ولی هرچی قدرت ظاهریشون میره بالاتر در واقع از درون ضعیف تر و سر خورده تر می شن و دیگه تنها کاری که ازشون بر میاد قدرت نمایی و ضعیف کشیه!
برای همشون آرزوی سلامت روحی روانی دارم...
سلام
آقا چه با حال نوشتی. دستت درد نکنه. باهات موافقم کاملا. البته یه فرق کوچولو بین مشکلات روانی و بیماری های روانی وجود داره ولی از اونجا که فقط بیماران روانی قراره این مطلب رو بخونن چندان به حالشون فرقی نمی کنه......
و جالب اینجا که برای فهمیدن این موضوع اصلا احتیاجی به دونستن روانشناسی نیست و اینقدر تابلو ئه که حتی بقیه ی بیماران روانی هم کاملا متوجه این موضوع میشن...
کلا موفق باشی من برم که وقت قرص هام رسیده....